Welke weg is er nog?

Gisteren was mijn laatste keer PMT. Zeer waarschijnlijk. Volgende week vrijdag heb ik het gesprek met mijn behandelaar, samen met mijn moeder. Als het ‘goed’ is, gaat ze dan mijn dossier sluiten en me doorsturen naar de eerstelijns psych.

Gisteren had ik ook een afspraak bij een psychiater, voor een medicatie-evaluatie. En ik snapte uiteindelijk waarom ze mij verder niet kunnen helpen met mijn dissociaties. PMT is fijn, maar ik zit nu ook op de sportschool. En het enige wat we nog zouden kunnen proberen voor mijn dissociaties, is mijn verleden induiken en de trauma’s bespreken. Maar ten eerste heb ik dat wel al vaker gedaan. Althans, geprobeerd. Maar steeds hielp praten niet, omdat ik heel veel dingen niet meer weet, en over de andere dingen heel staccato, zonder gevoel, kan vertellen. Het ‘doet’ niks. En het belangrijkste tegenargument: levert het wat op? Is het niet juist heel onverstandig de beerput open te gooien? Met ook als mogelijk ongewenst resultaat dat het juist slechter uiteindelijk gaat dan beter.

Dus ik snap het. Maar dat maakt het niet draaglijker. Ik heb het gevoel dat het alleen maar slechter gaat. Ik ben altijd bang geweest om ooit 24/7 gedissocieerd te zijn, maar het lijkt of ik tegenwoordig wel al in die fase zit. Ik hoop dat het ‘gewoon’ te maken heeft met de stress van het moeten stoppen bij de GGZ, en de vakantie naar Krakow die eraan zit te komen. En dat het daarna weer gewoon beter gaat. Maar ik weet het dit keer niet.

Maar hee, ik ben een doorzetter, dus ik zal ook niet stoppen met alles en gaan zitten somberen. Ik vecht. Ook al put me dat nog meer uit dan mijn disso’s normaal al doen.

Ik vecht.

Volg je me al op Facebook en/of Bloglovin?

Beat My Fears