Psych update.

Dit zal vast een lang verhaal worden denk ik. Gisteren had ik ein-de-lijk een afspraak met mijn behandelaar C., samen met een andere behandelaar, H., die ook bij twee eerdere gesprekken heeft gezeten. Blijkbaar was het een afspraak om de sociale angstgroep te evalueren, na mijn therapieloze periode. Ik dacht dat het ‘gewoon’ een afspraak was, om verschillende dingen te bespreken. Uiteindelijk werd dat laatste het ook, en hebben we het over de angstgroep vrijwel niet gehad. Gelukkig, want ze hadden maar een half uurtje tijd voor me, en ik had een heel lijstje met dingen die ik wilde bespreken.

Om het even wat helderder te maken: met mijn psycholoog C. voel ik geen klik. Ik geloof niet dat ze ook maar iéts van mijn problemen begrijpt, laat staan dat ze zinnige oplossingen heeft. Ik erger me meestal bij elke afspraak aan haar. Die afspraken zijn dus echter normaal gesproken maar één keer in de maand ofzo. Met psych H. voel ik een betere klik. Zij is heel erg to the point en behulpzaam en assertief. Maarja, H. is mijn behandelaar niet, en zit er dus heel soms bij, alleen maar om C. te helpen en mijn ‘casus’ samen te bekijken.

Het gesprek gisteren was totaal niet wat ik verwacht had. H. vond het goed dat ik een lijstje bij me had, en vroeg me gewoon van start te gaan. Ik begon voor de goede orde eerst toch even over de angstgroep, omdat C. dat meteen zei “we zijn hier voor de evaluatie van de sociale angstgroep he.” Ik vertelde allereerst dat het de afgelopen maanden echt een stuk slechter met me gaat. Dat ik een paar weken geleden de crisisdienst heb gebeld. (C.: “Ja, zoiets las ik ja.”) En ik vertelde dat het zo mis was gelopen, en dat de vrouw die me na heel veel uur toch wel terugbelde, had gezegd dat ik dit ook beter bij een volgende afspraak met C. even kon bespreken. Zodat ik voor een volgende keer wist hoe het werkte met de crisisdienst en wat ze dan konden doen. C. knikte eigenlijk alleen maar, en glimlachte haar onwetende lach waar ik áltijd de kriebels van krijg, en was verder stil; H. sprong er meteen op in. “Ja, wat staat er in je signaleringsplan dan, wat mensen op zo’n moment kunnen doen voor je?” Uh, ik zou het niet weten. Er ís ook niets wat ze kunnen doen, dat wist ik ook wel toen ik belde, maar ik wíst het gewoon niet meer.” C. ging achter de computer zitten om mijn signaleringsplan op te zoeken. En ze dacht ‘laat ik ook eens wat zinnigs proberen te zeggen’, en meldde tussendoor: “En je ging ook hyperventileren?” Dat is echt haar stokpaardje, want de afgelopen twee afspraken heb ik hyperventilatieoefeningen moeten doen om te kijken of dat hetzelfde gevoel opwekt als mijn disso’s (wat totaal niet zo is), maar C. blijft nog steeds wat in die overtuiging hangen heb ik het idee. Wat ik wel grappig vond, was dat H. en ik tegelijk zeiden: “Nee, ik/ze ging niet hyperventileren”. Volgens mij werd H. ook een beetje gek van het hyperventileren-verhaal haha, en van de alleen maar niet-zinnige opmerkingen die uit C.’s mond rolden.

H. vroeg wat er dan zo erg was aan het hebben van een disso. “Want je lichaam gaat geen rare, ongecontroleerde dingen doen. Je weet nog steeds wat je doet en zegt. Dus wát maakt het dan zo erg?” Ja, dat kan ik nog steeds niet uitleggen en snap ik zelf ook niet. C. had inmiddels mijn signaleringsplan voor zich, en onder het kopje ‘Wat kan ik eraan doen op zo’n moment?’ stond ‘geduld hebben en afwachten tot het over gaat.’ Dat had ik toen maar gezegd, omdat er gewoon ook niks anders ís. Dus dit is het enige dat ik kán doen, hoe lang het dan ook duurt. En ik hoopte natuurlijk uiteindelijk door therapie achter een ‘echte’ oplossing te komen. Dus C. zei: “Ja, kijk, hier staat het in je signaleringsplan. Dat je geduld moet hebben. Dus je moet gewoon rustig gaan zitten en wachten tot het over is. Je moet eigenlijk een kaartje maken en altijd bij je dragen, met de tekst ‘Dit gaat weer over’ of iets dergelijks. Zodat je die tijdens een dissociatie kan lezen. Want je paniekgedachten nemen dan natuurlijk de overhand, dat je er niet meer uitkomt enzo.”
EEN KAARTJE BIJ ME DRAGEN EN DAN DIE LEZEN, EN RUSTIG GAAN ZITTEN TOT DE DISSO OVER IS?!!! ARE YOU FREAKING KIDDIN’ ME?

“Dus ik moet gewoon elke week als ik zo’n heftige disso heb, op de bank gaan zitten en afwachten?? Ik wil er gewoon van af!”

De volgorde van het gesprek weet ik niet meer precies, want de overgang die nu komt, is heel raar haha, maar goed. Waar het op neer kwam uiteindelijk:

– In de evaluatie van de sociale angstgroep die ik had met de psych van die groep, een tijdje geleden, hadden we bedacht als eindconclusie dat het goed zou zijn als ik nog cognitieve individuele therapie zou krijgen, eventueel in combinatie met in real life weer iemand die met me mee zou fietsen voor m’n fietsangst. Dit alles om mijn hoofddoel, van de fietsangst afkomen, te kunnen behalen hopelijk. Dit besprak ik dus met C. en H., al ergens in het begin van het gesprek. Zij knikten, en opeens ging alles heel snel. Ze hadden inderdaad ook zoiets bedacht, maar ze sturen me daarvoor terug naar de eerstelijns psychologische zorg. Ik krijg daar een psycholoog die zij ook kennen. Ik dacht meteen ‘maar het gaat juist zoveel slechter met me, en in de eerstelijnszorg mag je maar een beperkt aantal sessies per jaar hebben, en heb je ook eigen risico enzo, en aaahh, en kuttt, en neeeee dit meen je toch niet.’ Enzo.
Daarna kwam dus ook meteen de mededeling dat ik moet stoppen met PMT. En toen moest ik wel echt helemáál even slikken. “Maar ik zit pas kort in de groepsPMT! En ik vind het fijn en heb het gevoel dat het goed voor me is, en dan moet ik er nu alweer mee stoppen?!” “Ja, PMT is sowieso natuurlijk eindig he. En we zitten met bezuinigingen ook etc., dus als we iemand kunnen terugverwijzen naar de eerstelijnszorg, dan doen we dat. Want jouw probleem is niet (meer) zo complex dat het allemaal verschillende behandelingen en complexiteit enzo nodig heeft, dus de tweedelijns is dan niet nodig.”

Uiteindelijk kwam het erop neer dat ik volgens C. nu ‘in module 1 zit’ (geen idee wat het inhoudt. Het heeft met de tijdsspanne te maken ofzo, hoe lang je in behandeling zit), en ze wilde dat ik niet verder zou komen dan module 2. “Dus je hebt nu nog tijd in module 1, en dan nog 8 sessies van 45 minuten in module 2. Dus nou, wat zullen we zeggen. Nog een maand PMT? En dan over een maand een evaluatiegesprek met mij. Dan heb ik ook die (nieuwe) psycholoog gesproken en kunnen we even kijken hoe en wat.”
Ik dacht alleen maar: ‘wtf, module dit, module dat, 8×45 minuten, de GGZ is echt bezuinigingen en regeltjes en nummertjes aan het worden.’

– H. vroeg aan het eind met wat voor gevoel ik nu wegging, wat ik er van vond. Ik zei dat ik dus juist vond dat het zoveel slechter met me ging, en dat je dan júist nu gewoon dus wordt weggebonjourd, wegbezuinigd. Maar zo moest ik het echt niet zien, want ze sturen me niet weg, maar ik krijg nog gewoon behandeling. Maar dan in de eerstelijnszorg dus. Voor mijn angsten.
Want, en nu komt eigenlijk het belangrijkste: ze weten wat betreft mijn dissociaties niet meer wat ze nog meer kunnen doen om me te helpen. Hun kennis is eindig, en hij eindigt hier. Er is nog maar zó miniem onderzoek naar dissociaties gedaan, en we hebben bij mij al van alles geprobeerd, wat allemaal niet bleek te helpen. Dus ze kunnen me verder wat mijn dissociaties betreft niet helpen, en daarom kan ik dus niet in de tweedelijnszorg blijven, want het heeft dus geen nut. “Ja, hou zelf ook goed in de gaten via internet etc. wat er voor onderzoeken worden gedaan, of er misschien nieuwe dingen worden uitgevonden.”
“En als ik bijvoorbeeld naar het AMC ga? Hebben zij meer kennis?” Dat wist H. niet. Ik ga denk ik een second opinion sowieso bij het AMC aanvragen. Maar eerst hormoononderzoek laten doen door de huisarts. Ik heb morgenochtend een afspraak. Om met mijn vuist op tafel te slaan als het nodig is ;-).

Maar ik had ’s middags natuurlijk PMT, en iedereen was verbaasd en verbouwereerd dat ik moet stoppen ermee. De therapeut zei na afloop ook dat ik goed in de groep lig, dat je echt merkte dat ze me allemaal zullen missen, en dat ik sowieso goed in een groep beweeg.  Maar tijdens PMT was ik zó vaag, ik was echt voor nog geen 20% aanwezig. Ik denk mede door het nieuws van de ochtend. Maar ik voelde wel op een gegeven moment wat woede opkomen, over al het bovenstaande. Dat ik dus met de disso’s moet blijven leven, en dat het alleen maar slechter lijkt te gaan. Dat ze me gewoon wegsturen, omdat ze het niet meer weten. En dat verbaasde me, die woede, omdat ik juist het rot vind dat ik vrijwel nooit woede voel. Dus ik vond het nu eigenlijk best fijn.

– Ik heb tijdens het gesprek met C. en H. ook om een medicatie-evaluatie gevraagd. Zij gingen uitzoeken met wie van de 2 psychiaters dat het best zou kunnen. Ik zei dat ik dus echt niet wist of ik wat had aan de sertraline. ’s Middags belde C. mij, met de mededeling dat het die-en-die psychiater zou worden, en dat diegene had gezegd dat ik vanaf nu 75 mg sertraline moet gaan slikken, totdat ik met haar de afspraak heb (over een maand). Op deze manier kunnen we namelijk zien of de sertraline enig effect heeft, of niet. Ik snap inderdaad wel dat het zo werkt. Dus vanaf vandaag slik ik 1,5 pil.

– Tot slot: over ruim een maand heb ik dus weer een afspraak met C. Dan vertelt ze over de eerstelijnszorg, hoe dat nu verder gaat, én we werken mijn signaleringsplan bij. H. stelde voor om, voor het eerst, mijn moeder een keer mee te nemen. Want misschien heeft die ook aanvullingen op het signaleringsplan, en kunnen ze haar ook nog wat handvatten geven over hoe ze met mij dan om moet gaan. Ik vind het prima, maar vooral eigenlijk zodat ze C. eens ziet. Ik weet nú al dat ze na afloop zodra we de deur uit lopen, zegt: ‘Ik snap wat je bedoelt.’