Afgelopen week kreeg ik een reactie op deze blog van iemand met dezelfde klachten. Zij bewonderde mijn openheid, en het feit dat ik niet anoniem ben. Zij is dat wel. Ik respecteer natuurlijk dat besluit, maar ik ging in gedachten ook weer terug naar vorig jaar, toen ik besloot mijn verhaal openbaar te maken op mijn blog en het rond te sturen naar mijn vrienden. Waarom besloot ik dat op dat moment? Waarom had ik daar vier jaar mee gewacht? Ik weet het eerlijk gezegd niet meer. Ik weet alleen dat ik er klaar voor was, en er ook klaar mee om me steeds in bochten te moeten wringen en niet eerlijk te kunnen zijn, terwijl eerlijkheid zo’n beetje mijn hoofdkaraktereigenschap is. Wel weet ik nog dat ik een beetje bang was voor de reacties van mensen die niet tot mijn meest nabije vriendenkring behoren. Ik was bang voor geroddel of raar aangekeken worden of weet ik veel wat. Maar ik heb daar totaal niets van gemerkt. Gepraat erover zal er waarschijnlijk wel zijn, maar ik heb er in ieder geval geen last van, tot mijn opluchting. Ik ben dan ook nog steeds blij met het openbaar maken van mijn verhaal. En ziekte, want ja, een geestelijke ziekte is ook zeker een ziekte. Dat besef ik de laatste weken steeds meer. Ik probeer meer te accepteren dat ik slechte dagen heb, dat ik waarschijnlijk altijd (of in ieder geval lange tijd) in een zweem van vaagheid leef, minder energie heb en dus mijn energie beter moet verdelen, en dat ik na een intensieve dag de volgende dag doodop ben. Als ik een slechte dag heb, probeer ik, zoals ik altijd al deed, wel door te gaan, maar toch ook wel rekening ermee te houden en te denken ‘het is nu eenmaal weer even zo. Dus just go with the flow.’
En waarom zou ik het mensen niét vertellen? Echte vrienden kun je alleen zijn met mensen die je echt kennen. Dan kun je niet zo’n groot deel van je leven verzwijgen. En als ik nu een slechte dag heb, of een afspraak moet verzetten omdat het écht niet gaat (wat overigens zelden voorkomt. Ik verbaas me over mijn doorzettingsvermogen in dat soort situaties, terwijl ik normaal weinig doorzettingsvermogen heb), dan weten ze waarom dat is, en hoef ik geen smoesjes te verzinnen. Alleen bij nieuwe contacten is het lastig: wanneer vertel je zoiets? Ja, als ik ze op Facebook heb en ze lezen mijn blog, dan komen ze er op die manier achter, maar dat vind ik toch een beetje een rare manier van ze op de hoogte stellen. Als het mensen zijn dan waarvan je verwacht dat je close met ze gaat worden. Ik wacht dan maar op ‘Het Moment’, wat en wanneer dat dan ook moge zijn.
Ik denk dat er altijd wel moment komt wanneer je het kan vertellen. Een natuurlijk moment. Je hoeft niet direct bij een kennismaking te zeggen:”Hallo, ik ben die en die en ik heb dit en dit” :) Zou beetje gek zijn als we meteen ons open en bloot moet geven. Zoiets voelje wel aan wanneer de tijd er rijp voor is. En ja, zo’n blog vind ik een goede zet om dingen op een rij te zetten, van je af te schrijven en ook in contact te komen met mensen die hetzelfde hebben. Over anoniem zijn: Je bent redelijk anoniem volgens mij. Mensen van je facebook weten dat jij dit bent maar als ik jou niet zou kennen en ik zou googlen op je naam whatever, kom je niet hier uit :) En voor je directe omgeving hou je het toch niet verborgen en mensen die het niet accepteren, wat zijn dat dan voor mensen denk ik dan ;) die zijn het niet waard.