Mijn therapieën

Welke therapieën heb ik nou eigenlijk gevolgd? En wat houdt mijn huidige therapie in? In deze blog vertel ik je alles daarover!

Deze blog vertelt over mijn therapieën vanaf het moment dat ik bij de GGZ kwam, in januari 2013. Ik ben echter pas in januari 2014 met therapie begonnen, vanwege allemaal beslommeringen bij de GGZ. De eerste maanden waren het eigenlijk vooral ‘praatsessies’; ik kan me niet meer zo goed herinneren wat ik toen heb gedaan of geleerd.

In de loop van het jaar kreeg ik PMT, Psychomotorische Therapie. Ik kreeg dit eerst maandenlang individueel. PMT is een soort sporten/lichamelijke oefeningen doen in combinatie met praten/therapie. Ik deed ademhalingsoefeningen, ik leerde ‘vallen’, controle houden en controle verliezen, springtouwen, ik leerde minder bang te zijn voor ballen die hard op je af worden gegooid. Kortom, ik leerde best. Wel heeeeel langzaam, maar de therapeute was heel fijn, en ik vond het uurtje PMT elke dinsdagochtend erg fijn. Al was ik elke dinsdag standaard vaag.

In de tussentijd kreeg ik ook een therapie waarvan ik de naam niet meer weet haha. Ik dacht iets van PMV maar als ik dat google, bestaat het niet. Dus het zal iets anders heten ;-). Hierbij kwam een man bij me thuis langs om te helpen één van mijn angsten, mijn fietsangst, te overwinnen. Hij fietste met me mee, en oefende met me. Dit ging op zich redelijk, maar na een paar keer begon de zomervakantie. Hij zou tot september afwezig zijn, en dan weer contact met me opnemen. Maar eigenlijk hadden hij en ik volgens mij allebei het gevoel dat het wel oké ging, en dat hij dus niet meer zo nodig was, of in ieder geval niet wist wat hij verder nog zou kunnen doen. Dus dat was einde therapie (hij heeft nooit meer contact opgenomen in september, en ik was zelf dus ook niet zo eager om dat te doen). En dat was ook einde fietsen meteen, op kleine stukjes na (dus iéts heeft het wel geholpen), maar de angst was dus niet weg.

Van eind september tot begin februari heb ik in een sociale angstgroep gezeten. Niet dat ik écht sociale angst heb in de zin van waar je waarschijnlijk meteen aan denkt: dat ik bang met andere mensen te contacten, geen gesprekken kan voeren, etc. Maar daarvoor zat ik daar niet. Ik zat er voor mijn specifieke angsten, waarbij als ik onder meer zou leren me minder aan te trekken van andere mensen, dat zou helpen voor mijn angsten. Vandaar. De groep was heel klein: we waren met z’n vijven, drie vrouwen en twee mannen. Waarbij er ook geregeld wel iemand ontbrak, dus moet je nagaan. Maar op zich was het voor ons juist fijn, want zo was er veel tijd voor iedereen. We werkten met een angsthiërarchie, waarbij je elke week één of meerdere concrete angsten op die lijst aanging. Dit werkte heel fijn en was voor mij een goede motivatie. Op bepaalde punten heb ik echt dingen van de therapie geleerd. Het was alleen jammer dat ik pas de laatste paar sessies echt het gevoel had er lekker in te zitten, en dan is het alweer voorbij. Die gedachte had de rest van de groep ook.
Deze maanden waren qua therapie best heftig, want omdat ik gewoon 32 uur werk, en maar één vaste vrije dag kan hebben op mijn werk, werd dit dus de woensdag (omdat nou eenmaal die groep op woensdagmiddag was). Maar dit betekende dat PMT dus óók op woensdag moest. Dus woensdagochtend rond tienen had ik een uurtje PMT, daarna ging ik naar huis, even wat eten en bijkomen, en daarna moest ik weer naar de GGZ voor de sociale angstgroep, die van half twee tot half vier was. Eigenlijk was mijn hele dag weg dus, en dan te bedenken dat ik ook nog op die ene dag m’n huishouden en boodschappen voornamelijk moest doen. Maargoed, ik heb het overleefd ;-). Met soms wat hulp van m’n mams in het huishouden als ik het echt niet meer trok.

Ik had hierbij ook nog ongeveer maandelijkse sessies met mijn ‘overkoepelende’ behandelaar. Deze gesprekken duurden echter vaak maar kort, en ik had ook niet het gevoel dat ik er iets aan had. Nog steeds mis ik de klik met mijn behandelaar. Ik weet nog niet zo goed wat ik er verder mee moet.

Na de sociale angstgroep volgde mijn therapieloze periode. Pas 12 mei heb ik weer een afspraak met mijn behandelaars. Helaas, want ik wilde wel op kortere termijn nu het zo slecht ging, maargoed. Ik heb deze afspraak met twee behandelaars samen, dus voordat zij een gezamenlijk tijdstip vrij hadden…
Gelukkig mocht ik tijdens de therapieloze periode wel doorgaan met PMT. Sinds eind februari volg ik PMT niet meer individueel, maar in een groep. Ik vind dit echt heel erg fijn. De mensen zijn fijn (het zijn maximaal tien mensen, best veel, maar er zijn er nu ook alweer twee afgevallen, en niet iedereen is er altijd. Dus het valt mee.), het sporten is fijn en soms heerlijk intensief, en we praten ook ongeveer de helft van de tijd. Soms te veel naar mijn mening want dan wil ik gewoon lekker sporten. Maar oké, hee, het heet niet voor niets therapie he. Het heet geen sportuurtje.
Wat ik wel jammer vind, is dat de PMT op dinsdagmiddag van 13.15 – 14.30 uur is. Je bent eigenlijk je hele dag kwijt. ’s Ochtends doe ik mijn boodschappen, en wat in het huishouden, even lunchen, en dan naar de GGZ. Ik zou het liever, zoals het bij individuele PMT was, ’s ochtends hebben zodat je verder nog gewoon dingen kan doen die dag, maar goed. Dat heb ik helaas niet voor het zeggen.

Wat ik verder wel een beetje rot vind, is dat mijn collega’s natuurlijk denken dat dinsdag gewoon ‘lekker mijn vrije dag’ is. Ik kan echter nooit zeggen wat ik heb gedaan natuurlijk. Vooral toen ik nog op woensdag de hele dag therapie had, vond ik dat wel vervelend soms. Want het wás geen vrije dag. Het was keihard werken en onwijs vermoeiend. Het was eigenlijk een extra werkdag. En nu nog heb ik op mijn vrije dag dus niet echt vrij, helemáál door die rottijd ’s middags. Maar goed, je moet er wat voor over hebben hè?

Volg je me al op Facebook en/of Bloglovin om op de hoogte te blijven van nieuwe posts? Zou ik leuk vinden!

Beat My Fears