Ruim twee jaar slik ik nu sertraline. De psychiaters vroegen me bij tijd en wijlen ook of ik merkte dat het iets deed. Concreet had ik geen idee. Het blijft me wel bij, zoals wel al vaker gezegd, dat ik kort na de eerste sertraline naar de tandarts moest, en heel rustig op de stoel kon blijven liggen. Normaal gesproken kon ik mijn benen met geen mogelijkheid stilhouden.
Een paar maanden geleden ging ik van 50, via 75, naar 100 mg per dag. De psych vroeg daarna of ik iets merkte. Ik kon het weer niet concreet maken, maar het voelde wel ‘anders’ dan eerst. Als ik na ga denken, zijn bepaalde angsten in de afgelopen twee jaren echt verminderd. Maar komt dat door de pillen of ‘gewoon’ door mijn eigen ontwikkeling, of een combi van beide?
Mijn angst om te sporten is verminderd; ik zit nu op de sportschool.
Mijn angst voor wespen is een stuk verminderd. Ik blijf een stuk rustiger.
Mijn angst om in het bijzijn van anderen te eten ook, maar dat komt vooral ook door de sociale angstgroep.
Mijn angst om van hoogtes te vallen is een stuk minder. Ik durf nu met mijn handen los op de keukentrap te staan, om dingen op te hangen bijvoorbeeld. Zonder shakende benen en enkels die ik van de spanning keihard tegen de bovenste tree aandruk.
Ik ben niet meer bang om met blote benen rond te lopen. Echt schijt aan iedereen wat dat betreft; ik kan er ook niks aan doen dat ze zo wit zijn en vol blauwe plekken zitten.
Ik ben minder make-up gaan dragen: ook een teken van meer zelfverzekerdheid.
In Wenen ben ik eind vorig jaar een toren opgegaan met een lange lange wenteltrap. Dit had ik echt zeker weten een paar jaar geleden niet gedurfd. Eenmaal boven wilde ik ook heel snel weer naar beneden haha, maar I did it.
Ik ben vrijwillig de Escape Room ingegaan. Ik was klaar om mijn claustrofobie te proberen te beaten. Met de claustrofobie ging het best redelijk. We hadden wel een onwijs onwijs hete dag ‘uitgekozen’ om het te doen, waardoor het erg benauwd was. Maar buikgriep speelde me parten in het angsten overwinnen, want voor het eerst sinds de middelbare school moest ik overgeven. En niet één keer, maar wel drie keer. En nee, het was echt een virus en geen angst ;-). Dus zo lang ben ik niet in die kamer geweest. Ik gok twintig minuten van het uur. Maar de sterke wil die ik had om het überhaupt te doen, die was echt zo krachtig… En dat heb ik dus steeds vaker.
Ik heb wel het gevoel dat ik van veel angsten ga afkomen. En als ik daar dan mijn hele leven sertraline voor moet slikken: so be it. Al denk ik dat de medicijnen een redelijk grote rol spelen, maar dat ik zelf óók gewoon steeds meer groei.
Volg je me al op Facebook en/of Bloglovin?
Mooie dingen heb je bereikt! Het zijn nu al hele grote stappen en ik denk dat (wat jij ook zegt) je de komende tijd alleen nog maar meer zult overwinnen. Als de medicijnen je daarbij helpen dan is dat alleen maar fijn.
Heel veel succes! Je bent goed bezig. :)
Echt heeeeeeeeeeel veel respect leo!!!!