Mijn beweegredenen om na een paar jaar mijn dissociaties out in the open te gooien, vind ik nog steeds legitiem. Door je psychische probleem alleen voor jezelf en je naasten te houden, vergroot je het onbegrip als je bijvoorbeeld een afspraak afzegt, even rust wilt houden tijdens een dagje weg, of simpelweg kortaf en afwezig bent. En de hoofdreden was voor mij: ik ben niet gek en ben geen gevaar voor de samenleving. Ik kan er niks aan doen dat ik dit heb. Dus waarom zou ik me ervoor schamen en het zo in de taboesfeer laten?
Werk
Het is natuurlijk niet zo dat ik bij sollicitatiegesprekken over mijn psychische problemen vertel. Mijn werkgever heeft er ook eigenlijk vrijwel geen last van, dus waarom zou hij het moeten weten? Mijn collega’s heb ik het na een tijdje wel verteld, toen ik me een periode niet zo goed voelde. Nieuwe collega’s vertel ik het eigenlijk meestal tussen neus en lippen, als het toevallig ter sprake komt, zoals laatst met het Viva-interview, wat ik dan wel gewoon wil kunnen delen. Mijn baas is de enige die het nog niet weet, maar ik zie het nut er dus niet van in mijn issues met hem te delen.
Privé
Wat privé betreft vind ik het eigenlijk alleen lastig met daten. Wanneer vertel je het? Móet je het vertellen? Maar daar komt een aparte blog een keer over.
Vertel jij over je psychische issues aan anderen? Waarom wel of niet?