En dan voel ik me de afgelopen dagen écht slecht, en wil ik er wel een blogje over schrijven, maar dan denk ik: m’n eerste blogje sinds een maand, en dan meteen een negatieve? Maargoed, ik wil het even van me af schrijven en dit is nou eenmaal een blog over dissociaties dus waarom dan niet hier?
Om te beginnen met het positieve (wat er de afgelopen maand ook heeeeeel veel was hoor): vorige week het tripje naar Barcelona ging zó verdomde goed! Ik nam voor het eerst oxazepam. Op maandag, de dag voor vertrek, een kwart, om het te proberen (maar daar merk je natuurlijk niks van), op dinsdagochtend driekwart en zo’n 5 uur later nog een halve. Op woensdag, de wedstrijddag, bij het ontbijt een hele, en verder heb ik er geen een meer genomen. En het werkte! Alleen op woensdagochtend had ik even een redelijk behoorlijke ‘vaagheidsaanval’ maar na een uur ofzo ebde dat weer weg. Ik was zó blij! Geen vliegtuigen uitrennen meer voor mij hopelijk.
En dan nu het negatieve: ik weet m’n God niet wat het is, maar sinds een paar dagen, dinsdag/woensdag ofzo sluimerde het langzaam binnen, voel ik me kut. Het voelt geeneens als vaagheid (vandaag alleen wel een beetje), maar als een soort oververmoeidheid en een kleine depressiviteit ofzo: ik ben supermoe, last van pijnlijke ogen, ik heb nergens zin in en fut voor, ik wíl wel dingen doen maar kom gewoon niet van de bank af, ben jankerig, en voel me gewoon.. ja niet echt down, maar ik vóel niet echt iets ofzo. Woensdagnacht had ik maar kort geslapen vanwege laat thuis van Ajax en ’s ochtends weer werken, en dat werkte voor een groot deel mee denk ik. Donderdagavond voelde ik me echt zó moe en lamlendig en down. En nu? Nu is het nog steeds niet weg. Het lijkt een beetje hetzelfde te blijven. Ik ben gisteren zelfs niet naar Ajax gegaan, met pijn in mijn hart. Vandaag werd ik wakker en ik hoopte zó dat het over zou zijn, of anders voor een groot deel wegge-ebt, maar nee, het voelde hetzelfde en ik had eigenlijk geeneens puf om m’n bed uit te komen. Toch met veel moeite en inwendige overredingskracht gedaan, en toen mijn moeder gebeld. Voor het eerst sinds ik op mezelf woon, belde ik haar om te vragen of ze langs kon komen omdat het écht niet ging. Dit gevoel heb ik sowieso al minstens een jaar niet gehad: dat depressieve, en die angst om alleen te zijn, en niks kunnen doen. Ik denk dat de angst er is omdat ik mijn vaagheid nu wel goed ken en daar dus niet meer bang voor ben, maar dit is weer iets ‘nieuws’, of ja, ik ken dit gevoel wel al, maar van een hele poos geleden dus, en ik ben nu dus weer bang dat het niet meer weggaat, en ik voel me zo rot, dus dan komt daardoor denk ik de angst weer terug. Omdat het iets onbekends is.Ik heb ook een nieuwe baan, per eind oktober, met veel verantwoordelijkheden, en dat zal er vást ook mee te maken hebben, maar normaliter word ik daar dan ‘gewoon alleen maar’ vaag van, en die depressiviteit hoort daar helemaal niet bij, bij mijn stressmomenten.
Dus waar het door komt? Geen idee. Misschien omdat ik nu ook iemand ken die de dissociaties ook heeft maar dan vele malen erger. Misschien trek ik me dat aan. Misschien ben ik bang dat mij dat ook opeens kan overkomen. Of ik denk aan de oxazepam. Dat zal vast niet kunnen, maar misschien heeft een stofje in de oxazepam iets getriggerd in mijn hoofd. Waardoor ik me nu zo voel. Het was tenslotte ook zo dat toen ik de pil begon te slikken, mijn vaagheden begonnen. Dat kwam dan blijkbaar door hormonen, maar misschien kan ik dus ook wel niet tegen een stofje in oxazepam. Of misschien is het heel wat anders. Ik weet het niet. Ik hoop alleen maar heel heel heel erg dat het snel weer over is.
En oh ja: morgen eindelijk beginnen met therapie: Psychomotorische therapie it is, first. Ben benieuwd.