Karaoke.

Een nieuwe beat my fears! Sinds tijden weer eens een echte, jeej. Namelijk: op een podiumpje staan, met een microfoon in je handen, zingend, weten dat je zo vals als een kraai klinkt, én in front of you zo’n tien onbekende mensen en twee vriendinnetjes. Alias karaoke ja. Wat blijkbaar iedereen in mijn vriendengroep allang eens gedaan heeft, behalve ik. En nu alweer twee weken geleden dat ik het deed. Ik verheugde me er de weken van tevoren wel al op om eindelijk ook eens net als vele, vele anderen karaoke te zingen. Vriendinnetje H. had gewonnen/gekregen dat ze een paar uur een cafeetje/karaokebar met een groep van haar vrienden voor zich alleen had. Er zouden behalve ik en gemeenschappelijke vriendin D. nog zo’n tien onbekende vrienden van H. komen. Een béétje eng, maar leuk. Een beetje een beat my fear dus zelfs. Maar toen kwam de dag zelf. Vaagheid en moeheid all over again. En heftig dit keer. Wel gaan, niet gaan? Maar ik wilde zo graag! En ik wilde ook niet afzeggen een paar uur van tevoren. Dus ik lichtte vriendinnetjes H. en D. in, maar besloot het wel gewoon te gaan proberen. Afleiding helpt immers vaak. Maar ik moest wel de drukte van de spitstreinen in, in deze toestand. Oh lord. Adem in, adem uit. Maar ik overleefde het. Ik liep de Wallen op, stapte de karaokebar binnen, en bam, m’n vaagheid was in één klap weg. Wooh. Zo raar, maar zo fijn!

Eenmaal binnen bleek ik één vriendin van H. nog te herkennen van H’s verjaardag en was de rest erg tof. Het zingen begon vrijwel gelijk, zonder gene of zenuwen. Het podium op en vals zingen maar dus! The Spice Girls, Michael Jackson, Melissa Etheridge, Fame, Elvis, en zelfs The Backstreet Boys heb ik allemaal prachtig gezongen zonder dat het gebroken glazen opleverde. Het scheelde een hoop dat je als je op het mini-podiumpje stond jezelf niet hoorde zingen…

Heel wat uurtjes later gingen de deuren van het café ook voor de ‘gewone’ mensen open en stroomde het snel vol met voornamelijk toeristen. Ik moest helaas vrij snel weer weg, want ik moest de volgende dag weer werken, maar ik heb de smaak van het karaoken te pakken. En dus een fear (die eigenlijk dus totaal geen fear bleek te zijn) overleefd. Op naar de volgende.