Eenzaamheid.

Ik leef de afgelopen jaren steeds meer naar bovenstaande quote. De afgelopen weken, toen ik zo down en vaag en slecht was, had ik het gevoel dat niémand mij ook in zijn of haar leven wilde. De eenzaamheid was echt killing me. In zo’n periode van slecht-zijn word je met je neus op de feiten gedrukt. Wie zijn er voor jou? Wie zijn écht geinteresseerd in hoe het met je gaat?

Naar mijn gevoel was dat niemand. In het algemeen is het sowieso zo dat zelden iemand uit zichzelf vraagt hoe het met je gaat. Ze verwachten dan natuurlijk dat het ‘gewoon goed’ gaat, dus dat ze er niet naar hoeven vragen. In gesprekken met mensen, vrienden, na afgelopen donderdag (de crisisdag) blijkt dat ik dingen anders zie dan dat ze vaak zijn. Mijn vrienden zeiden stuk voor stuk, afzonderlijk van elkaar, dat je als het slecht gaat, je dat gewoon moet melden. Omdat ze dat écht wel willen weten, maar geen bericht is goed bericht. Dus totdat jij wat zegt, gaat het dus naar hun weten gewoon goed met je. Ik sta daar zelf deels anders in. Maar blijkbaar werkt het zo.
Ik zie het zelf zo: als ze dus al niet vragen hoe het met je gaat soms, dan ga ik ook niet als het slecht met me gaat, dat opeens melden. Dan ben ik van mening dat ze dus sowieso niet geinteresseerd zijn in mij, dus al helemaaaal niet in mijn slechte verhalen. Dan voel ik me een … nou, geen zeur… maar ik voel het dan gewoon als desinteresse en als dat ze het eigenlijk niet willen weten, dus waarom zou ik het dan vertellen? Het lijkt dan geen vriendschap, maar of het dan van één kant komt ofzo. Waarbij die ene kant dan dus alleen maar niet-leuke dingen kan vertellen.

Na donderdag bleken mijn vriendschappen toch mooier en fijner dan ik de afgelopen weken dacht. Sommige dan. Andere bevestigden mijn negatieve gedachten. Maar het deed me goed: dat mensen tijd vrijmaken om meteen naar je toe te komen als je daar om vraagt. Zodat je niet alleen bent. En ook als je daar niet om vraagt, maar ‘alleen’ je verhaal doet. “Wil je dat ik naar je toekom?” Het deed me goed dat iemand waarvan ik het niet verwachtte, meteen belde. En zei ‘als ik nu niet toevallig aan de andere kant van het land was vandaag, was ik meteen naar je toegekomen.’ Het deed me goed dat duidelijk werd dat een andere dierbare vriend me op zijn eigen wijze probeert te helpen door me af te leiden door leuke dingen met me te doen, in plaats van gesprekken over mijn gevoelens te voeren, waar hij naar eigen zeggen minder goed in is. Het deed me goed dat bij Ajax (ja, jeej, ik kon eindelijk weer naar mijn liefde) een man die ik best graag mag, op mijn standaard-‘Alles goed?’ na de drie zoenen, reageerde met ‘ja, maar ik wil eerder weten hoe het met jou is?? Echt goed dat je er bent vandaag!’ en dat hij zei mijn blogs te lezen.

Ik ben inmiddels uit de downheid. De eenzaamheid is niet zomaar weg natuurlijk. Het gevoel is alleen wel deels weggeebd. Dat wil niet zeggen dat ik er niet meer aan moet werken, want dat moet ik wel. Maar sommige vriendschappen blijken gelukkig toch sterker en bijzonderder te zijn dan je van tevoren denkt. Vreest. :)