Ik vind dat zolang het nog geen februari is, ik nog mag terugblikken op het afgelopen jaar. Want jeetje, wat een jaar was het weer. Een jaar van veel eerste keren, positief en negatief. Een jaar van nieuwe vriendschappen, van betere vriendschappen, van verloren vriendschappen. Een jaar van opnieuw een kampioenschap, van eindelijk een seizoenkaart op VAK410, en een jaar van medicatie. Een overzichtje.
Persoonlijk
2013 was het jaar dat ik op mezelf ging wonen. Dat dat vanaf het begin zó goed zou gaan, had ik echt niet verwacht. Vaagheden, where were you?? Ik had gerekend op het erg moeten wennen aan zelf koken, na het werk, aan het huishouden doen, aan gewoon ‘op mezelf’ zijn. Ik had gerekend op minstens een maand heftige dissociaties. Maar nee. Vrijwel niks van dit alles. Vanaf dag 1 voelde het goed, ging het goed, en zat ik lekker in m’n vel. Ik heb m’n huisje helemaal naar eigen smaak kunnen inrichten, het is lekker groot en iedereen die voor het eerst langskomt vindt het ook geweldig.
Werk
Afgelopen jaar verliet ik na tien jaar mijn Etosfiliaal. Die de laatste tijd al stukken minder geliefd was geworden door een bepaald persoon, maar toch. Het was zo’n beetje míjn winkel voor mijn gevoel. Om vervolgens weer bij een Etos te gaan werken, maar dan een franchiser. Weer op nul beginnen, qua dienstjaren, qua salaris, qua team, maar ook: de kans iets op te bouwen, als winkelmanager in opleiding. Met een nu steeds leuker en beter team, kansen, uitdagingen, ook wat fouten natuurlijk, met sollicitatiegesprekken doen, mensen aannemen, mensen hun contract helaas niet verlengen. Met een grootse organisatie, namelijk samen met de AH (en de Gall&Gall) alles delen: kantine, kassa’s tellen, magazijn, en alles eigenlijk. Best wel even wennen, als je van de ‘veilige’, kleinschalige Etoscultuur afkomt, maar het mengt steeds beter en zoveel collega’s is eigenlijk voornamelijk ontzettend gezellig en afwisselend. (Minpunt is alleen dat je zelf geen controle meer hebt over hoe schoon (oftewel nu dus: hoe vies) de kantine is…)
Dissociaties
In 2013 had ik zes intakegesprekken bij de GGZ met voornamelijk steeds andere mensen en kwam ik geen stap verder. In april begon ik met het slikken van sertraline. Volgens mij helpt het wel iets, maar ik weet het niet zeker. Deze week heb ik eindelijk een evaluatiegesprek over de medicatie, en een gesprek over mijn behandelplan (ja, alweer! Maar nu gaat het ook echt wat worden als het goed is), maar daarover in een andere blog meer. Ik heb een ellenlange klachtenbrief naar de GGZ geschreven, ben op gesprek geweest, en aan de hand daarvan ben ik begin januari 2014 weer bij iemand anders terechtgekomen.
Mijn dissociaties zelf.. tja.. het blijft hetzelfde. Soms denk ik ‘het gaat goed zeg, al een tijdje!’, soms denk ik ‘oh nee, toch niet’. Ik ben in februari voor het eerst een vliegtuig uitgestapt vlak voordat hij naar de startbaan zou gaan taxiën, maar ik heb in september dankzij de oxazepam voor het eerst weer echt genoten van een buitenlands tripje, dit keer naar Barcelona. Dit terwijl ik met iemand ging die ik vrijwel niet kende (de broer van een vriendin van me), maar hij bleek heel prettig en rustig gezelschap, wat me erg hielp ook. Daarna volgde Glasgow nog. Geen geren uit vliegtuigen voor mij meer dus denk ik. Oxa is best een wondermiddel.
Verder bracht mijn blog me in contact met J., een meisje uit Zuid-Holland dat ook last van dissociaties heeft. Maar dan vele, vele malen erger dan ik het heb. We kregen heel fijn en gezellig app-contact. Het was fijn om met iemand m’n gevoelens te kunnen delen als ik weer eens vaag was. Of omgekeerd. Met iemand te praten die je echt begrijpt. Gaandeweg klommen en klimmen we eigenlijk samen uit het ‘dal’ omhoog, maken we stappen om de dissocaties proberen te beaten.
Vrienden
Het fijne is dat ik afgelopen jaar meer mijn echte vrienden heb leren kennen, en ook nieuwe, heel goede vriendschappen heb opgedaan. Ik heb het gevoel dat de vriendschappen die ik nu heb, voornamelijk echt voor lange tijd zullen zijn. Ik heb bepaalde mensen van een andere kant leren kennen en daar afscheid van genomen, en ik merk dat ik ze geeneens mis. Ik heb inmiddels veel fijnere mensen om me heen, die er gewoon écht altijd voor me zijn. En dat niet alleen zeggen te zijn, terwijl het vervolgens in de praktijk toch niet zo blijkt te zijn. Geen mensen meer die zich beter voordoen dan ze zijn.
Nee, ik heb nu vriendinnetjes die bijvoorbeeld, als ik op Schiphol op het vliegtuig naar Newcastle (om naar Glasgow te gaan) zit te wachten, en app dat ik net oxa heb ingenomen maar dat het nog niet zo goed gaat, me meteen bellen om me af te leiden. Met onzinnige verhalen die me aan het lachen maken en me vaagheden wat laten afnemen. Datzelfde vriendinnetje komt na haar vakantie rechtstreeks vanaf Schiphol naar mijn ‘mini-housewarming’. Ik heb nu ook bij Ajax een vast, superleuk groepje bij thuiswedstrijden waar ik me volledig thuisvoel en het gevoel heb ‘welkom te zijn’.
Vaak heb je ook als je weggaat bij je werk, of afstudeert van je opleiding, dat je dan wel zegt (en oprecht denkt) contact te houden met bepaalde leuke mensen, maar dat het in de praktijk gewoon verwatert. Ik was blij dat met de leukste twee van m’n opleiding het contact écht bleef bestaan, en dat ik ook met m’n fijnste collega bij mijn ‘vroegere Etos’ alweer een paar gezellige eetdates heb gehad.
Ik ben natuurlijk alweer 28, dus het is logisch dat je vriendschappen steeds meer steady worden eigenlijk, maar toch, dit jaar viel het me voor het eerst echt op.
Overall: het was echt een fijn, positief jaar. Nu 2014 proberen nóg ietsjes beter te maken, en dan heb ik volgend jaar gewoon wederom zo’n mooi overzichtje.