‘Verjaardag’

Door problemen bij mijn webhosting kon ik twee dagen niet inloggen. Vandaar deze blog twee dagen later, over 12 juli. Ik vond hem te waardevol om te schrappen.

Vandaag zou hij 64 zijn geworden. 64! Wat een leeftijd. Maar ouder dan 57 is hij niet geworden. Vandaag precies 6,5 jaar geleden overleed hij. Ja, bizar uitgekiend vind ik dat best wel, om precies een half jaar na (of voor, het is maar hoe je het bekijkt) je verjaardag dood te gaan.

Vandaag is eigenlijk een dag zoals alle andere. Ik ben zelfs niet meer vaag, de dagen van tevoren. Ik denk wel even aan hem hoor, natuurlijk. Normaal gesproken eet ik een taartje. Dit jaar was het plan om zeven bolletjes ijs te gaan eten, omdat ik dat vroeger ook heel vaak met hem deed. Oké, hij nam er zelf meestal iets van vijftien. Als ik pas op de helft van mijn ijsje was, had hij zijn zeven bollen al op en bestelde hij nog een hoorntje. Terwijl hij suikerziekte had ja, way to go. Het ijsje ging vandaag alleen niet door vanwege mijn buikgriep, dus dan maar een weekje uitstellen. Echt hóelang heb ik al geen zeven bolletjes ijs gegeten?! Maar als ik het op kon toen ik tien was, moet het nu ook lukken.

Ik had een heel andere band met mijn vader dan de meeste andere kinderen. Ik denk dan ook dat zij het moeilijker hebben, als hun vader is overleden. Mijn ouders scheidden toen ik negen was. Daarvóór was hij ook al vaak weg. Na de scheiding ging het contact op en af. In mijn puberteit heb ik hem een paar jaar niet gezien. De laatste jaren werd hij zieker en zieker, en waren de rollen ouder-kind zo’n beetje omgedraaid. Het was ’taxi-Leonie’ als hij weer zo dom was geweest naar het winkelcentrum te lopen (wat normaal gesproken nog geen tien minuten lopen is), maar te moe was om weer terug naar huis te lopen. Op Koninginnedag zouden we samen de rommelmarkt in zijn straat aflopen, maar meldde hij na tien minuten dat hij het echt niet meer trok en terug naar huis ging. Hij zakte weg, hij verslonsde, hij had ‘niets meer om voor te leven’. Hij hield van me hoor, dat weet ik honderd procent zeker. Hij wist alleen niet goed hoe hij ‘vader’ moest zijn denk ik. Hij wist überhaupt niet goed hoe hij moest leven. Met zijn suikerziekte en zijn gat in zijn hand en zijn depressieve buien. Met zijn zwakheden, met zijn te-goed-zijn-van-vertrouwen, met zijn ‘van de ene sloot in de andere lopen’.

Toen hij overleed, kwam er rust. En een roes. Ik wist niet of ik het nou in de loop der jaren al langzaamaan verwerkt had, dat hij dood zou gaan, en dat daarom de klap niet zo groot was. Of dat de klap en het verdriet nog zouden komen. Die klap kwam niet zo erg, maar toch: in het tweede jaar begon ik het meer te beseffen dat hij er niet meer was. Ik miste soms de kleine dingen: zijn standaard ‘hey mij!’ als ik hem belde en zei ‘met mij!’, zijn telefoontjes na vrijwel elke Ajax-wedstrijd. Ik kan me 15 mei 2011 nog heel goed herinneren. Ajax was ein-de-lijk na heel veel jaar weer een keer kampioen geworden. Ik stond op de roltrap die me uit de ArenA leidde, en ik dacht opeens ‘nu had ie me gebeld. Nu was ie zó blij voor me geweest’.

Dat soort kleine momenten dus. Soms besef ik me dat als ik ooit ga trouwen (nou ja, echt áls, want hij mag me wel eerst eens van boven helpen om een leuke man te vinden  ;-)…), dat hij er dan niet bij zal zijn. Hij heeft geknokt om bij de uitreiking van mijn bachelordiploma Literatuurwetenschap te zijn, en dat heeft hij gehaald ook. Hij was zo trots. Maar vijf jaar later, bij de uitreiking van mijn hbo-diploma, was hij er dus niet meer bij. Dat was wel weer zo’n momentje dat ik dacht: ja, hier had hij heel graag bij willen zijn.

Soms denk ik eraan hoe lang hij al niet meer leeft, op dit moment dus 6,5 jaar. En ik vind het zo ont-zet-tend lang klinken. Het ís natuurlijk ook lang. Maar het voelt echt niet als 6,5 jaar. De tijd gaat snel. En dat is soms een beetje eng. Zo lang al geen vader meer te hebben. Misschien steeds meer dingen te vergeten. Al was hij dan misschien alleen mijn biologische vader en geen ‘vaderfiguur’: hij was wel mijn vader.