Update.

Een meisje met dissociaties en een angststoornis. Zo heb ik mezelf de laatste 8,5 jaar gedefinieerd voor een groot deel. Oké, ik bestond ook uit andere, leuke gedeeltes, maar mijn psychische gesteldheid bepaalde voor een groot deel mijn persoonlijkheid.

Bovendien was ik al vanaf eind basisschool een meisje met onzekerheden, die gaandeweg nooit meer zonder minstens een laag foundation op het huis uit durfde. Maar dan ook echt nooit.

Maar dit meisje, deze vrouw inmiddels (oké, ik moet nu zelf ook lachen), is niet meer. In een wervelwindtempo waar ik zelf ook soms nog niets van begrijp en aan moet wennen, zijn mijn angsten en disso’s afgenomen. De pil, dé pil waar ik al 8,5 jaar zo angstig voor was, omdat een week na het begin van innemen mijn disso’s begonnen… Dié pil, die ik nu eindelijk weer durfde te gaan slikken, zorgt voor wonderen in mijn geest. In die drie maanden dat ik hem nu slik heb ik geen enkele dissociatie gehad (op toevallig helaas een kleine vorige week na).

Mijn angsten waren sowieso de laatste twee jaar al aan het afnemen, maar mijn grootste angst wilde maar niet weggaan. Sinds vorige maand echter ben ik ook déze aan het overwinnen en het gaat echt ontzettend goed. Ik zie mezelf eigenlijk op het moment niet meer als iemand met een angststoornis.

En wat betreft de dissociaties, om aan te geven hoe erg het afgenomen is: tot een paar maanden geleden dacht ik bij dates altijd ‘na de hoeveelste date moet ik van mijn disso’s gaan vertellen en hoe dan?’ Omdat ik vond dat hij het wel moest weten vóór het misschien iets serieuzers werd, omdat het zo’n groot deel van mijn leven was. Maar de laatste tijd denk ik daar niet meer echt aan. De dissociaties zijn geen groot deel van mijn leven meer waar vaak rekening mee moet worden gehouden. Nee, ze zijn er soms, en ik kan nog steeds niet langer dan vijf dagen op vakantie (al heb ik er vertrouwen in dat in de toekomst ook dát goedkomt), maar mijn ‘gezonde’ geest en persoonlijkheid overheersen inmiddels.

En het onzekere meisje? Ik slik momenteel een Roaccutanekuur, een heftige kuur tegen acne die ik zo’n zes, zeven maanden moet slikken. In eerste instantie leverde het me alleen maar méér onzekerheid op, vanwege het feit dat je huid echt ont-zet-tend, maar dan ook echt ont-zet-tend droog wordt en kapot gaat, je gezichtshuid dus in eerste instantie. Inclusief vier weken een megagrote koortslip. Ik durfde m’n huis serieus bijna niet meer uit en heb veel activiteiten buitenhuis vermeden. Maar inmiddels is mijn huid veel minder rood en ZO glad! Oké, de droogte rondom mijn neus en van mijn lippen blijft en vooral mijn lippen zijn soms hels, plus de droogte trekt nu ook naar m’n armen en benen, waar ik inmiddels verscheidene wondjes heb van de droogheid. Maar ik zie resultaat! Ik durf nú al compleet zonder make-up naar buiten (oké, alleen met mascara dan). Ik zit nu nog geeneens op de helft van de kuur, dat is wel een beetje jammer. Zo lang ook geen lippenstift op kunnen… maar goed, als dit het resultaat is, moet ik nog even door de droogheid en soms schaamte heen bijten, en dan genieten van het feit dat ook de onzekerheid voor een groot deel weg is! Dat merk ik nu echt al op sommige momenten.

Meisje zonder angststoornis. Zonder dissociaties. Zonder make-up. Ik moet de komende tijd een nieuwe definitie van mezelf gaan uitvinden. Maar dat doe ik met liefde.