‘De donkere dagen’ hebben op mij altijd veel invloed; ik kan er niet goed tegen. Word wat depressiever, wat sneller vaag ook, en voel me gewoon ‘anders’.
Je wilt natuurlijk niet dood. Of ja, ik althans niet. Maar soms heb ik toch die gedachten. En nee, ik doe het niet. Don’t worry. Ik zou het uberhaupt niet durven. Schijterd als ik ben. En ik wil ook mijn moeder dat grote verdriet niet aandoen. Je kunt denken: zelfmoord is laf. Maar ik snap wel dat sommigen het op een gegeven moment als enige optie zien. Dat ze geen uitweg meer zien.
De laatste weken dacht ik er steeds vaker over na. Ik weet dat je op dat soort momenten moet denken aan de leuke dingen in je leven, waarvoor je nog wilt leven, wat je leven het leven waard maakt. En die zijn er genoeg, in tegenstelling tot vroeger, toen ik ook deze gedachtes had. En aan die leuke dingen denken zou wel kunnen helpen bij depressieve mensen denk ik. Maar als je last hebt van, bijvoorbeeld, dissociaties helpt dat vrijwel niets. Ik wéét dat ik gelukkig ben als ik in het stadion Ajax aan het supporten ben, als ik werk, als ik met vrienden ben, waarvan ik er de laatste jaren best veel heb. Hoewel mijn sociale leven nog een stuk beter kan, ben ik blij met wie ik om me heen heb. Maar het feit is, als ik ‘vaag’ ben, heb ik daar geen ene reet aan. Stel, je bent depressief en hebt Ajax als hobby/passie. Als je dan in het stadion bent, vergeet je je zorgen en kun je vast nog wel een tijdje teren op het geluksgevoel van de overwinning. Op dissociaties heeft dat allemaal geen invloed. Ik heb er geen zak aan om dan juist te doen wat ik leuk vind, want het helpt totaal niks. Ik kán die dingen dan juist niet doen. Ales wat ik leuk vind om te doen, wordt tegengehouden door de dissociaties op zo’n moment.
Ik zou zó graag willen dat er een oplossing is, een medicijn, een wondermiddel. Wonderbaarlijk ook dat zoveel mensen hier last van hebben trouwens.