Ik heb de laatste tijd weer zó last van dissociaties. Het is zelfs zo erg geweest dat ik uit het vliegtuig ben gestapt die me naar Boekarest zou brengen. Ik heb het gevoel dat de dissociaties steeds heftiger worden, omdat er nu ook onwijze paniek- en angstaanvallen bij komen. Ik had deze niet alleen in het vliegtuig, maar zelfs afgelopen week in het theater. Ik was de hele dag al een beetje vaag. Kwam denk ik ook omdat ik zaterdagnacht voor mijn doen pas laat in m’n bed lag, en dan zijn de meeste mensen natuurlijk brak/loom de volgende dag, maar bij mij uit zich dat ook altijd in vaagheid. Daarom ga ik ook nooit graag pas ‘s nachts slapen, ook al kan ik uitslapen de volgende dag. Maargoed, zondagavond dus naar het theater. Toen de deuren van de zaal dichtgingen kreeg ik opeens weer een paniekaanval. Ademen ging verrot, maar ik probeerde het zo goed en zo kwaad mogelijk als het ging te doen, en mezelf in toom te houden. Ik dacht ‘ik kan er nu nog uit’. Het was ook redelijk donker in de zaal, en ik heb dat wel vaker bij musicals etc. gehad dat als ik dan al een beetje vaag was, ik niet goed tegen de donkerte in de zaal kon. Dan wordt de vaagheid versterkt, lijkt wel. Maar ik bleef dus in de zaal zitten en toen ik eenmaal echt in de voorstelling zat, ebde het gevoel weg. Dit duurde nog wel een tijd, want Nachtgasten, waar ik heen was, is een improvisatietoneelstuk waarbij de acteurs (en de zaal) aan het begin van de avond pas het verhaal krijgen te horen. Dit zijn best ellenlange A4’tjes tekst die eerst worden voorgelezen, wat op een gegeven moment wel saai werd, en waardoor het dus heel lang duurde voor je ‘in’ het verhaal kon gaan zitten.
Maar ik word gewoon zó gek van dat ik niet meer kan reizen. Ik ben ook al lange tijd van plan met een vriendin, waarmee ik zondag ook naar het theater was, een weekendje naar Londen te gaan, maar ik kan me nu dan al zorgen gaan maken daarover. Hoe gaan we dat doen?? Drie dagen is dan misschien al te lang voor me. Vriendinnetje vond het niet erg om met de trein te gaan in plaats van het vliegtuig, vanwege m’n angst, maar de trein vind ik ook een eng idee, in die tunnel, met m’n claustrofobie. Zo zit je je dus over van alles op te winden en kun je uiteindelijk niks meer.
Ik word er ZO … ik wilde ‘moe’ typen maar moe is het verkeerde woord. Ik word er gewoon neerslachtig van en angstig, en ongelukkig.
Ik weet wel dat anderen ook geen zorgeloos leven hebben, ook al lijkt dat geregeld wel zo. Blablabla. Maar moet ik mijn hele fucking leven met deze dissociaties leven? Moet ik mijn hele leven afhankelijk blijven van anderen? Niet meer reizen? Zo vaak een paniekaanval krijgen?
ik heb lieve vrienden, maar daar houdt het toch ook een keer voor op? En zij snappen sowieso niet hoe zwaar het is, al proberen sommigen het echt te begrijpen. En een relatie… welke jongen zou nou met zó’n vermoeiend probleemgeval, waarmee hij geeneens op vakantie kan, een relatie willen?