Er stond al een blogje in de planning waarin ik me afvroeg of ik nou op mijn werk over mijn dissociaties moest vertellen of niet. Ik worstelde daar al een tijd mee, en ik twijfelde me suf. Het zou zóveel fijner zijn om gewoon tegen de hele wereld open te kunnen zijn, in plaats van tegen de hele wereld exclusief mijn werk. Ik was vooral bang dat het tegen me zou worden gebruikt op het moment van contractverlenging, en als bedrijven waar ik solliciteer naar mijn bazen bellen als referentie. Ik was bang dat ze het dan zouden melden, wat ik heb. Of dat het op een of andere manier ooit tegen me gebruikt zal worden.
Maandag begon ik weer met werken na mijn anderhalve week vakantie. Mijn winkelmanager, die er lange tijd als enige van af wist (ik had het paar weken geleden ook in vertrouwen aan een andere collega verteld), zei dat hij iets moest vertellen. In mijn vakantie was, door eigenlijk mijn eigen stomme kleine fout, mijn weblog uitgelekt en nu was de ondernemersfamilie dus op de hoogte, en er gingen wat verhalen tussen mijn collega’s rond. Ik schrok natuurlijk best wel. Hij vertelde dat mijn ‘bazin’ (een van de ondernemers), de regiomanager, en hijzelf samen mijn website hadden bekeken, en hij had uitgelegd waarom ik het nooit heb verteld. Raar idee dat ze alles hebben bekeken. Maar de onderneemster en regiomanager keken eigenlijk alleen ernaar of ik het bedrijf niet in diskrediet bracht op mijn site, en verder haalden ze een beetje hun schouders erover op. Aldus mijn manager. “Ja, het maakt ze verder niet uit dat je graffiti hebt gespoten. En de regiomanager zei over je journalistieke ambities: ‘Ach, iedereen heeft zijn dromen, dat mag.'”
Nadat ik van de schrik was bekomen, voelde het eigenlijk best wel als een opluchting. Ik heb mijn bazen nog niet gezien, dus dat momentje is nog wel even afwachten, maar verder was dit misschien wel een keer nodig, dat het naar buiten kwam. Ik heb maandagmiddag de rest van mijn collega’s gemaild en openheid van zaken gegeven. Mijn collega’s waren natuurlijk nooit ‘het probleem’ om het aan te vertellen. Ik vertelde ze het alleen niet omdat ik niet wilde dat het ‘naar boven’ zou gaan.
Dus nu weet ‘iedereen’ het, en mag écht iedereen het weten. Behalve mijn dates dan ;-).
Wauw! Het lijkt me aan de ene kant onwijs eng, maar ik denk dat het inderdaad ook wel heel erg goed is dat ze hier achter zijn gekomen. Jouw eindeloze getwijfel is meteen niet meer nodig – ze weten het toch al. En de reactie viel volgens mij enorm mee. Ik hoop dat je hierdoor hebt gezien dat het echt positief kan zijn om te delen. :)
Veel liefs, Kim
ja ik wist ook wel dat delen positief is, want verder deed ik dat natuurlijk al ;-) Maar dit was een hele hoge drempel met redelijk gegronde bezwaren. Maar het is wel erg fijn de opluchting! En mijn ‘bazin’ zei woensdag dat ze eigenlijk alleen maar respect voor me had :)
Haha, die laatste zin. Ik zat hardop te grinniken ;-)
Jeetje dat lijkt mij echt gek als als je hoort dat je managers je blog hebben bekeken. Gelukkig lijkt jouw angst niet uit te komen! En ook fijn dat je hierdoor ook eindelijk open kon zijn naar je collega’s
Dit lijkt me echt heel eng, maar aan de andere kant kan ik me heel goed voorstellen dat het heel erg oplucht nu iedereen het weet. Mocht er eens iets gebeuren op je werk hoef je dat niet meer te verbergen