Ontslag

Ik ben ontslagen. Nee, niet op mijn werk, maar bij GGZ InGeest Haarlem. Om volgende week weer ‘aangenomen’ te worden bij GGZ InGeest in Amsterdam. In Haarlem waren zoals ik al eerder zei de behandelingen voor mij ‘op’. Voor mijn dissociaties hadden we alles uitgeprobeerd wat binnen hun bereik lag. In mijn een-na-laatste gesprek met mijn behandelaar C., waarin we het signaleringsplan gingen bijwerken in bijzijn van mijn moeder, gingen we echter weer een andere kant op. We gingen, mede door mijn mams, wat dieper in op de vermoeidheid die ik al van jongs af aan áltijd heb. De ene keer extremer dan de andere, maar ik ben eigenlijk vrijwel nooit niét moe. Al vanaf jongs af aan kan ik niet van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op pad zijn; ik ken mezelf niet anders. Maar voor iemand van mijn leeftijd (en dus ook jonger) is dat natuurlijk belachelijk. C. ging er deze keer dus ook meer op in: ‘Dat is toch niet gezond als ik dat zo hoor. Ik zou dáár ook eens naar laten kijken, via de huisarts.’

Ja, er is natuurlijk al vaker naar gekeken, en dan voornamelijk bloed geprikt, waar nooit iets uitkwam. Mijn ijzer, schildklier, suiker en weetikveelwat was altijd allemaal prima. Dus de huisarts schuift het eigenlijk altijd op psychische problemen, dat je dáár vermoeid van wordt. Dat is natuurlijk ook zo, maar ik heb het dus al vrijwel mijn hele leven. Dus nou ja, ik ga eerst rustig een nieuwe huisarts zoeken en daarna dit met hem of haar bespreken. Alsof ik er al niet vaak genoeg kom de laatste tijd. Maar je wilt toch alles onderzocht hebben voor je je erbij neerlegt dat het echt niets medisch is. Ik wel althans.

C. zei: ‘Het is niet zeker of je dissociaties daarmee te maken hebben, dus of het iets zal verbeteren als aan je moeheid wordt gewerkt, maar sowieso wordt de kwaliteit van je leven natuurlijk al een stuk beter als je niet meer zo vaak moe bent.’ True, true. Dat zou ook al ontzettend veel schelen. Maar als ‘de medici’ altijd tegen je blijven zeggen dat het geestelijke moeheid is, en je niet verder komt medisch, dan ga je daar toch ook uiteindelijk zelf maar aan vasthouden. Wat moet je anders?

Vorige week had ik voor de laatste keer een afspraak met C. Ze was zelf nog wat gaan rond zoeken en overleggen met haar team, en ze waren op psychosomatiek uitgekomen. Zoals ik het begrijp een therapie die zowel naar je lichamelijke als je geestelijke klachten kijkt. Ze had al contact opgenomen met een goede psychosomatische therapeut in Amsterdam, want volgens haar is diegene een van de besten. “Zit er geen een in Haarlem?” “Nee, niet zo goed als deze!”.
We besloten dat ze een ontslagbrief en een verwijsbrief voor me zou schrijven, mijn medicatie gaat dan voortaan via de huisarts, en ze zou contact opnemen met die Amsterdamse therapeut om te zeggen dat ik graag een intake wil hebben.

Ik vreesde voor een wachtlijst, maar eind vorige week lag er al een brief in de bus: ik werd verwacht op donderdag 6 augustus. Deze afspraak heb ik verzet naar aanstaande dinsdagochtend, omdat ik vandaag (6 augustus) gewoon moet werken, maar ik ben dus (weer) zeer benieuwd. We blijven maar gewoon zoeken en knokken tot er iets is gevonden, of totdat alle mogelijkheden zijn uitgeput.