Ik werd een paar weken geleden benaderd door een freelance journalist. Ze was viavia op mijn blog terechtgekomen en wilde me graag voor Viva interviewen over mijn dissocaties. Ik mailde terug dat ik er graag nog even over wilde nadenken. Het afwegen begon. Mijn voornaamste punt om het niet te doen was dat het zoveel beter met me gaat, en ik niet te boek wil staan als ‘dat meisje met dissocaties’. Ik ben zoveel meer dan dat, maar daar zou het in dit interview natuurlijk niet over gaan. En mijn verhaal in print… dat is wel echt écht. Print is voor mij, als oud-journalistiekstudente, toch echt nog wel het summum van media.
Ik wikte en woog, en langzaam ging het positieve ‘let’s do this!’-gevoel overheersen. Want hallo, ik ben deze blog toch ooit gestart om bekendheid te geven aan dissociaties en om anderen die er ook mee worstelen zich niet alleen te laten voelen? En hallo deel 2: 2 jaar geleden stond ik met mijn verhaal op vrouw.nl en dat kan, in tegenstelling tot Viva, echt iedereen ter wereld lezen. Dus hoezo bang zijn voor zo’n relatief kleine niche?
Ik mailde de journaliste terug dat ik graag mee wilde werken. Het resultaat kun je over een tijdje lezen in de Viva, in een ruim 2000 woorden tellend artikel inclusief foto’s die speciaal gemaakt zijn tijdens een fotoshoot bij mij thuis. Dat is het enige dat ik nog erg spannend vind: welke foto er bij het artikel komt te staan. Deze krijg ik namelijk niet te zien voor publicatie, en aangezien ik mezelf redelijk snel lelijk vind, ben ik daar nog wel gespannen voor. Maar hee, hoezo bang zijn?