Ik heb geen zin te beginnen met een ‘stand van zaken’ of een ‘hoi, ik ben er weer!’ omdat mijn blog dan uiteindelijk alleen maar vol staat met dat soort blogs.
Momenteel probeer ik mijn sertraline-inname weer op peil te krijgen. Ik ben in januari begonnen met afbouwen: van de 100 mg die ik al een paar jaar slik, naar de 75. Op eigen initiatief, zonder overleg met de huisarts, want soit, die zou toch niet veel erover weten.Mijn plan was elke twee maanden 25 mg sertraline minder te nemen, en als ik dan bij de 50 mg was aanbeland, zou ik de huisarts even contacten.
And so it went…
De eerste twee maanden gingen prima. Totaal geen last.
De volgende stap ging in het begin ook goed, tot het moment dat ik een nieuwe baan kreeg (driewerf hoera!). Maar nieuwe baan = stress, nieuwe indrukken, nieuwe mensen, andere weekindeling. Dat in combinatie met de afbouw (of ja, ik weet natuurlijk niet of de afbouw er mee te maken had) zorgde voor wat vaagheid (dissociaties), twee weken lang ofzo. Het was rot, maar ik dacht: even door de nieuw-werk-periode heen en dan gaat het wel weer oké.
The next step
Na de maand april was het tijd voor stap 3: van 50 naar 25 mg sertraline. En dus ook voor de afspraak met de huisarts.
Die zei wat ik al verwacht had: dat ik op deze manier wel kon doorgaan. Ze wist er zelf verder vrijwel niets van af.
Die stap ging echter niet goed. Het ging slecht; ik had meer disso’s, voelde me niet goed in mijn vel, wilde soms weer niet alleen zijn, werd somberder. In overleg met de huisarts ben ik weer naar de 50 mg gegaan. Dit hielp iets, maar niet genoeg.
Dus hup, weer naar de 75 mg. En sinds een paar dagen zit ik weer op de 100 mg. Terug bij af.
Terug bij af
Ik moet wel zeggen dat ik het jammer, maar niet echt erg of beschamend vind dat ik terug ben bij de 100 mg. Ik heb het geprobeerd en het ging niet. Dat weet ik nu. Het enige dat ik nu hoop is dat ik weer heel snel terug ben in mijn relatief gelukkige toestand van vóór het afbouwen. Want op dit moment ben ik al twee dagen heel gespannen en het gevoel dat ik elk moment kan gaan janken.
Dus afbouwen, nee, dat gaan we voorlopig even niet meer doen…
He meisje,ik weet je naam niet maar ik vind het ontzettend knap wat je doet. Afbouwen is een van de moeilijkste momenten uit mijn leven geweest. Ik slikte Risperdal en Citalopram en sinds drie weken ben ik medicijnvrij. De disso´s zijn niet terug gekomen dankzij een machtige prachtige therapeute die mij 9 jaar lang onder haar vleugels nam en me leerde begrijpen wat er met me aan de hand was. Nu kan ik het op eigen kracht, met vallen en opstaan. Soms zijn de disso´s mijn vrieden en meestal mijn grootste vijanden. Maar ik heb niet meer de stress waaronder jij moet leven. Mijn leven als gepensioneerde bied mij de kans om anders met mijn disso´s om te gaan. Ik bewaar afstand tot anderen zodat niemand ziet wanneer het me overvalt. Iets wat bij jou niet kan. Ik denk aan je en wens je wijsheid en iemand die je naar jezelf laat kijken, zoals mijn therapeute heeft gedaan. Dikke knuffel voor jou… Willeke
Hoi Willeke, wat een fijne, lieve reactie! Thanks voor je wijze en lieve woorden <3