Ik heb een ingezonden stuk naar de krant gestuurd naar aanleiding van mijn ervaringen met de GGZ en de crisisdienst vanmiddag. Ik plaats hem ook hier even.
Donderdagmiddag half twee. Ik heb hulp nodig, nu, meteen. Ik heb weer heel heftige dissociaties. Kort door de bocht: ik heb periodes dat de wereld om mij heen ‘vaag’ is, alsof het een film is waar ik naar kijk. Plus allerlei ‘bijverschijnselen’. En hoewel het niet zo heftig klinkt, is dat het wel. Ik loop onder behandeling bij GGZ inGeest in Haarlem. Maar specifieke behandelingen voor dissociaties zijn er eigenlijk niet. Ik weet dan ook niet wat ik moet in crisissituaties waarin ik het écht niet meer trek. Niemand kan mij zeggen wat ik moet doen. De crisisdienst van de GGZ heb ik nog nooit gebeld. Maar vandaag, deze donderdagmiddag, besluit ik te bellen. Omdat ik het écht niet meer weet. Ik kan zo niet meer leven.
Ik krijg een mevrouw van afdeling Opvang aan de lijn. Ik vertel dat ik onder behandeling ben bij de GGZ, en dat het nu echt niet goed gaat. De vrouw aan de andere kant van de lijn meldt: ‘Oh maar dat moet via je behandelaar. Ik verbind je door naar de poli.’ Ik blijk doorverbonden te worden met dezelfde poli waar ik ook m’n ‘gewone’ afspraken heb. De poli hoort me één zin aan, en zegt me dan door te verbinden met het secretariaat. Het secretariaat?! Ik bel voor de crisisdienst, ik ben in nood he! Maar oke, het secretariaat. “Wie is je behandelaar?” “Mevrouw de S., maar die is nu op vakantie.” Uiteindelijk zegt de secretaresse het door te geven aan een van de andere behandelaars die ook soms bij mijn gesprekken zit. “Ik zal zorgen dat u zo snel mogelijk wordt teruggebeld door iemand.”
Teruggebeld worden? Terwijl je een psychische crisis zegt te hebben? Oke, wachten dan maar. En wachten. En wachten. Een half uur later belt mijn moeder, die inmiddels naar me toe is gekomen, het secretariaat opnieuw. Dat het toch wel heel erg lang duurt. Van de vrouw aan de andere kant van de lijn krijgt ze te horen dat de behandelaar die mij zou bellen, inmiddels niet meer in het pand is. Uiteindelijk zegt ze ervoor te zullen zorgen dat ik zal worden gebeld door een andere behandelaar. Eentje die ik niet ken, en die bovendien de hele middag al vol zit met afspraken. Dus de kans is aanwezig dat het óf nog de hele middag duurt, óf dat ik helemaal niet gebeld wordt. “Ik snap uw frustratie. Als u eind van de dag nog niet bent gebeld, zou ik toch maar opnieuw de crisisdienst (dus de afdeling Opvang) bellen. Of de huisarts.” De huisarts?? De GGZ, waar ik nota bene onder behandeling sta, en die een eigen crisisdienst zegt te hebben, verwijst me terug naar de huisarts als ik diezelfde crisisdienst echt nodig zeg te hebben?!
Om kwart over drie, bijna twee uur nadat ik in grote nood de crisisdienst gebeld heb, gaat het een klein beetje beter met me. Mijn moeder belt het secretariaat opnieuw om te zeggen dat het niet meer nodig is, na al die tijd, maar dat het toch wel erg schandalig is. De secretaresse beaamt dat, en zij kan er inderdaad ook niets aan doen. Zij is slechts de boodschapper.
Maar wat nou als ik iemand was geweest met zelfmoordneigingen? Of zonder moeder als vangnet? De crisisdienst bellen, twee uur later nog stééds niets van ze gehoord hebben, en überhaupt het feit dat je wordt téruggebeld en niet gewoon gelijk geholpen wordt…
Er zit in ieder geval iéts ontzettend fout in dit systeem.
Met verbazing gelezen hoe ze je hebben laten zitten :( ongelooflijk. Hoop dat je meer houvast krijgt op den duur mocht je nog in zon situatie cq gevoel belanden.
Ik ben echt verbaasd. Dat er iets niet goed zit bij de GGZ was ik al achter (na 5 maanden wachten), maar dit slaat alles. Nu weet ik dat ik altijd mijn psycholoog kan mailen en zsm antwoord krijg. Afgelopen week trok ik het ook niet en toen ben ik samen met haar gaan wandelen. Weet nu tenminste dat ik iets achter de hand hebben, en ik weet nu ook waar ik niet naar toe moet bellen als het nodig is. Wat een ellendige instelling
Bizar! vooral als je onder behandeling bent, in de praktijk kunnen ze niet veel voor je doen denk ik, misschien dat ze zeggen dat de veiligheid van een bekende moet opzoeken en wellicht wat kalmerends moet slikken?
Ja ik wist ook wel dat ze niks konden doen maar ik móest bellen want ik wist het niet meer gewoon.
En als ik zo vaag ben, vergeet ik steeds dat ik dan ook een keertje oxazepam moet slikken om te kijken of dat zou helpen maar dat wil ik eigenlijk ook niet. Verrot spul dat dat is.
Ik ben al twee keer in crisis WEGGESTUURD door de ggz.Liep ik daar totaal overstuur op straat.De ggz praat me er niet van,schandalig.
Lees dit en zit na operatie twee keer ziekenhuisopname niet slapen kapot thuis gisteren overviel me doodsangsten geen rust eindelijk geslapen wordt ik ruw wakker geschud pijn plassen drie vragen kamer vol visite vreselijk ben het leven zat crisis gebeld ggz huisartsenpost zoetsappige dames die je gerust stellen maar ik ben niet geholpen en ik wacht al bijna drie jaar op hulp ggz maar moet eerst getest worden dus weer geen therapie hulpverleners bestaan niet echt. Mensen die je begrijpen wel en soms zitte die er tussen ’t is maar wat je aanneemt dimemce zegt positieve terwijl mij familie en vrienden alle schuld op mij gooien ik zit nu achter de gordijnen alleen thuis en dat bevalt mij het beste niemand heeft een oplossing voor onze mijn gevoelens gedachten verwarring doodsangsten nou ja mijn geloof al twijfel ik nu aan alles.