Beat My Fears

Hoi! Ik ben L., 34 jaar en ik woon in de Randstad. Sinds 2008 heb ik last van dissociaties (waar je onder aan deze pagina meer over kunt lezen) en in de loop van de tijd kreeg ik ook steeds meer last van angsten. Als afgestudeerd journaliste hou ik erg van bloggen en schrijven. Toen ik ontdekte dat er nog geen (positieve) blog of website is van iemand met dissociaties en medicijnen, besloot ik deze zelf te gaan opstarten. Om misschien medemensen met dissociaties te inspireren, ‘onwetenden’ er kennis mee te laten maken, maar ook gewoon over vrolijke dingen en mijn leven te bloggen natuurlijk!

Maar wie ben ik verder? Ik werk in de marketing & communicatie. Ik ben heel vaak in het theater te vinden. Ik hou van radio luisteren en dan vooral naar Rob Stenders. En van schrijven en Ben&Jerry’s ijs. Mijn lievelingsblog is die van Marlous. Ik word gelukkig als de nieuwe theaterbrochures op de deurmat liggen. Ik wil altijd met iedereen op de foto. Ik kijk graag Grey’s Anatomy en Wie is de Mol?. Mijn muzieksmaak is breed: ik hou van Muse, Justin Timberlake en Anouk, maar ook van Blof, The Opposites, Michael Jackson, De Jeugd van Tegenwoordig en musicalnummers. Hiphop is mijn grootste muziekliefde; ik zet vaak op Spotify een hiphop-playlist aan.

Deze weblog gaat dus over mijn leven, including het leven met dissociaties, derealisatie en depersonalisatie, en angst/paniekaanvallen. Ik zal hieronder een iets uitgebreidere uitleg over dissociaties en de angsten geven.

Dissociaties
Sinds begin 2008 heb ik last van dissociaties, of zoals ik ze zelf vaak noem, ‘vaagheidsaanvallen’. Tijdens een ‘aanval’ is de wereld ‘vaag’. Ik wéét nog wel dat ik op aarde ben en wat ik zeg en doe, maar aan de andere kant lijkt het of ik in een soort film leef, en de wereld om mij heen ver van mij af staat. De buitenwereld komt raar of onwerkelijk over. Net ook of alles wat je doet of ziet pas een seconde later bij je aankomt. Tijdens de momenten van depersonalisatie/derealisatie (dp/dr) heb ik ook soms dat ik wel wéét dat ík het ben die aan het praten is, en ook heb ik wel invloed op wat ik zeg, maar toch lijkt het niet helemaal mijn stem te zijn. Verder herken ik mezelf ook geregeld niet in de spiegel, maar eigenlijk heb ik dit al heel veel jaren. Het is moeilijk het concreter te maken, en misschien kun je je niet voorstellen dat het zó erg en zó heftig kan zijn, maar dat is wel zo. Het is gewoon zo’n ontzettend rotgevoel. Je ‘bent’ er gewoon niet echt.
De ‘aanvallen’ kosten me ook veel energie. Daardoor ben ik sneller moe dan veel andere mensen. Ook ben ik tijdens, en ook in de aanloop naar een aanval, erg in mezelf gekeerd en kortaf. Ik kan ook weinig prikkels aan dan: de radio aan is me soms al teveel op zo’n moment, of veel gepraat om me heen. Ook zonlicht is bijvoorbeeld moeilijker te verdragen. En als het een ‘heftige aanval’ is, voel ik me ook in paniek.

Hoe vaak ik een aanval heb, verschilt enorm. Ik heb er sowieso veel meer last van als ik stress heb, ook al is het onbewuste stress. Maar sowieso een paar keer per maand heb ik een aanval; de laatste jaren gelukkig meestal een kleine. Het kan een paar uur duren of een paar dagen. De aanvallen verschillen ook in heftigheid. Soms heb ik een kleintje, waar ik dan gewoon wel mee kan leven, en gewoon doorga met doen wat ik aan het doen was. Afleiding helpt sowieso goed bij een lichte aanval, vaak ebt hij daardoor weg. Alleen bij een heftige aanval helpt dat niet.

Ik kan door mijn dissociaties ook niet op vakantie. Een paar dagen weg is al een enorme opgave voor me, al probeer ik dit wel.

Voor de dissociaties zijn helaas geen medicijnen of therapie.

Angst en paniekaanvallen
Ik heb tot juni 2011 ongeveer een half jaar bij een psych gelopen waar we niet echt verder kwamen, en daarna ben ik er naar eentje geweest die gespecialiseerd is in dissociaties. Maar daar ben ik maar twee keer geweest. Zij zei dat het voornamelijk voor mij, omdat ik nog zo jong ben, van belang is ‘te gaan leven’. Hierna heb ik geen hulp meer gehad. Tot begin 2013, toen ik op aanraden van m’n huisarts toch weer hulp heb gezocht en naar de GGZ ben gegaan. Ik heb hier een intake gehad en daarna ben ik bij een psychiater beland. Dit was dan dus niet echt voor mijn dissociaties, waar niks aan te doen is, maar voor mijn angsten. Ik kreeg namelijk steeds meer angsten en paniekaanvallen, en werd daardoor steeds meer beperkt in mijn leven. De hoop was dat door het werken aan mijn angsten ook mijn dissociaties zouden verminderen, en dit is uitgekomen. Sinds 12 april 2013 slik ik medicijnen, antidepressiva (sertraline), voor mijn angsten.
Door allerlei omstandigheden (vanuit de GGZ) heb ik in 2013 eigenlijk alleen intakegesprekken en twee medicijngesprekken gehad, en verder niets. Na een klachtenbrief en goed gesprek ben ik in januari 2014 weer met een vrij schone lei opnieuw begonnen bij de GGZ. Ik heb vervolgens PMT (psychomotorische therapie) gehad voor een aantal van mijn angsten, en ook om te helpen mijn dissociaties wat meer te kunnen controleren. Een keer in de vier weken evalueerde ik met mijn psycholoog deze sessies. Ook heb ik een tijdje ook nog één keer in de week een therapeut gehad die bij me thuiskwam om me in real life te helpen een angst van me te overwinnen.
De PMT, en ook de therapeut die bij me thuiskwam, ervaarde ik als nuttig; de sessies met de psycholoog niet maar die nam ik voor lief.

De huidige situatie (juli 2020)
Momenteel gaat het stukken beter met me dan een aantal jaar geleden. Ik heb veel minder dissociaties en angsten. Sowieso heb ik nog maar zelden grote, heftige dissociatie-aanvallen. Ik heb sinds 2015 geen therapie meer. Wel slik ik nog steeds sertraline. Momenteel kan ik max. 5 dagen op vakantie. Tot een paar jaar geleden slikte ik altijd op de heenweg oxazepam, maar de laatste jaren heb ik vrijwel helemaal geen oxazepam meer gebruikt.