En dan had je ‘achter de schermen’ wel al aardig wat blogs klaarstaan, maar wilde je er nog wat meer bijschrijven voordat je weer echt online zou gaan, maar dan heb je serieuze slechte weken, krijg je, ondanks de doodheid van je weblog, nog steeds mails van onbekende mensen die ook last hebben van dissociaties, en denk je: ik ga het gewoon even het wereldwijde web opgooien. Ook al lijkt dit dan misschien opeens een schreeuw om aandacht: it’s not. Ik hoop alleen dat mensen misschien met tips en dergelijke komen :).
Het gaat al twee weken slecht. En dan écht slecht. Allereerst ben ik de hele tijd onwíjs moe. Maar dan echt extreem. Zo’n moeheid dat je bijna niets kunt doen. Dat je je overal heen moet slepen. Dat je gaat slapen en ’s ochtends alsnog uitgeput wakker wordt. Ja, ik weet dat dat het kenmerk ook is van depressieve mensen; die staan ook ’s ochtends moe op. Maar ik ben niet depressief. Was ik nooit althans. Buiten de extreme extreme moeheid ben ik of course ook vaag. M’n disso’s zijn niet leuk meer. Ik leef nu al twee weken in een bijna permanente roes.
Normaalgesproken helpt leuke afleiding me wel. Leuke dingen doen met vrienden, of gewoon alleen al naar buiten gaan. Maar nu helpt niets. Ik voel me somber, snel geirriteerd, stoot mensen af, en voel me vooral ook ontzettend eenzaam. Ik heb al een paar keer het beruchte zwarte gat letterlijk gevoeld. Ik ben een doorzetter, altijd. Wat betreft m’n dissociaties dan. Ik ga altijd door, en wéét dat er aan elke rottige disso- en moeheidsperiode weer een einde komt. Ik probeer altijd positief te blijven. Maar het gaat nu niet. Niets helpt. Ik krijg mezelf er gewoon niet uit. En m’n vrienden en m’n mams ook niet. Ik probeer me niet down te voelen, maar het lijkt of m’n hoofd door de moeheid geen vreugde kan voelen.
Ik geloof niet dat psychische hulp me gaat helpen. Met de disso’s zal ik altijd moeten leven. De eenzaamheid? Tja, ik ben al zo vaak ‘vrienden’ verloren. En anderen stellen je weer teleur. De moeheid? Ik probeer m’n rust te pakken. Weinig afspraken. Maar dat helpt tot nu toe niks.
Maar mensen die ook last hebben van disso’s of soortgelijke klachten: herkennen jullie dit? En: hebben jullie tips? Ik gok van niet, maar wie niet waagt, wie niet wint.
Wat vervelend dat het zo slecht met je gaat. Ik herken het wel hoor, moe zijn, geirriteerd, somber. Bij mij is het denk ik wel de depressie, of depressieve klachten zoals mijn psycholoog het eigenlijk altijd noemt. Ik heb last van zo veel dingen dat ik niet weet wat ik mezelf voor label moet geven, ik kan je dus niet helpen. Als je maar weet dat je niet alleen bent