De situatie as it is

Van me afschrijven is het enige dat ik op dit moment kan doen, verder niets. Dus dat doe ik dan maar. Een update van de afgelopen dagen. Een lang stuk, beware.

Donderdag was dus de crisisdag. Zoals geschreven ging het eind van de middag iets beter met me. Mijn moeder vertrok naar huis, ik typte het stukje naar de krant (waarop ik overigens de volgende dag al een reactie had. Aanstaande dinsdag komt een journaliste me interviewen.), at wat, en wachtte op vriendin R., die ’s middags aan had gegeven vanuit haar werk meteen naar me toe te komen. Na het avondeten merkte ik echter dat ik weer vager werd. Ik besloot alvast even naar buiten te gaan, een rondje te lopen. Hielp niet zoveel. Eenmaal terug kwam vrij snel R. Na een fijn gesprek op de bank, nam ze me mee naar buiten. Een wandeling richting Mac, voor een softijsje. Ik was vaag, gedissocieerd, maar ik kon er redelijk doorheen wandelen met haar. Ik was niet in paniek.  Op de terugweg liep ik met haar mee naar de bushalte, en eenmaal thuis was ik dus nog steeds vaag, maar het ging. Een lekkere lange douche helpt meestal wel, en ook deze keer inderdaad. Daarna m’n bed ingedoken, hopen op een betere dag op vrijdag.

Vrijdagochtend. Ik word wakker. OMG. Daar is ie weer, de heftige disso. Mijn moeder appt dat ze langskomt met een versgekookt eitje als ontbijt. Ik krijg de fruitdrink, eitje en boterham bijna niet naar binnen van misselijkheid, heb het idee dat als ik nog één hap of slok neem ik moet overgeven. Mijn moeder vertrekt naar haar werk. Ik sta zo goed en zo kwaad als het gaat op, om een douche te nemen en te hopenhopenhopen dat ik me daarna beter voel. De douche helpt wederom een klein beetje. Om 11 uur komt vriendin H., zodat ik vandaag ook niet alleen ben. Ik heb me de afgelopen weken zó eenzaam gevoeld (blogje volgt nog wel), maar ik blijk het toch niet helemaal bij het rechte eind te hebben, gelukkig :). Al is het gevoel natuurlijk niet meteen helemaal weg.

Oké, H. komt dus, we drinken heel even wat thee, ik voel me iets beter dan bij het opstaan, en we besluiten dat ik weer wat buitenlucht ga opsnuiven, in het bos. Normaalgesproken kan ik er niet tegen om als ik vaag ben naar het bos of strand te gaan, dan word ik he-le-maal gek, maar nu ging het goed. Op een klein moment na dat ik even een kleine paniek op voelde komen, ging het prima en was het fijn. Eenmaal thuis spelen we nog Zeeslag en wat potjes Rummikub en rond tweeen vertrekt ze weer. Ik voel me wel iets beter. Ik heb zelfs energie om mijn huis te stofzuigen en wat op te ruimen. Met het avondeten komen namelijk twee vrienden van me langs. We zouden eigenlijk een paar dagen geleden uiteten gaan, voor de verjaardag van een van hen, maar dat ging door mijn ziek-zijn niet door. Uiteindelijk werd besloten dat ze gewoon naar mij toe zouden komen, en we wat eten zouden laten bezorgen.
Maar hee, ik voel me na de komst van H. ’s middags écht best goed, en als de boys komen, zit ik best oké in mijn vel. We besluiten toch uiteten te gaan, bij het wokrestaurant over de A4. Ik rijd dus. Gaat goed. Ja, ik voel me goed en energiek. Oh boy, zou ik de stijgende lijn te pakken hebben? Zou ik weer bijna boven zijn uit het dal?
Het wokken is onwijs gezellig, R.’s ogen twinkelen bij het krijgen van onze zorgvuldig uitgezochte cadeautjes, en we hebben een fijne avond met z’n drietjes. Ik zet R. in Haarlem weer op de bus, voel me eenmaal thuis echt goed, en ga best gerust slapen. Morgen zal het vast nóg een stuk beter gaan; het einde is in zicht.

Maar dan komt de zaterdagochtend dus. De wekker gaat om half 8. Ik ben niet megavaag, maar ik voel me niet zo goed als gisteren. Maar oké, ik ben m’n bed nog niet uit en nog niet aangekleed, dus misschien ziet de wereld er daarna wel weer anders uit. Beter. Dus ik kleed me aan, maak een ontbijtje (wederom redelijk misselijk), en probeer te voelen hoe ik me voel. Ik ben nog vaag, en ik probeer zoals wel vaker te analyseren wát er dan nu zo anders aan de wereld is. Want ik zie toch dezelfde dingen die ik ‘normaal’ ook zie, en die ieder ander mens ook ziet? Ook vandaag lukt de analyse niet.
Ik besluit me wel beter te melden op mijn werk, want ja, ik ben al vanaf dinsdag ziek, en maandag zal ik toch echt weer aan de slag moeten. Een hevige verkoudheid (die ik de eerste dagen had) kan niet een week duren. En hopelijk, misschien, helpt maandag de afleiding en structuur wel om me minder vaag te voelen.
Rond elf uur komt er een man bij me thuis, via de Buuv-site, om mijn fotolijstjes op te hangen. Het blijkt een oude man te zijn die normaal eigenlijk nooit zijn boormachine gebruikt, geen schroeven bij zich heeft, en aardig is hoor, maar h.e.e.e.l.. t.r.a.a.g.g… in alles. Hij bekijkt mijn eerste fotolijstje eerst zo’n tien minuten. En zegt dan dat ik toch echt schroefjes moet gaan halen bij de bouwmarkt. Op de fiets dus, aangezien mijn moeder mijn auto heeft geleend. Op de fiets, terwijl ik angst voor fietsen heb. En terwijl ik deze ochtend al steeds vager en vager wordt. Maar oke, ik moet. En die man moet ik dus in zijn eentje achterlaten in mijn huis. Probleem 2. Hij zegt dat hij te vertrouwen is, en dat geloof ik ook echt wel, dus oké, daar ga ik. Op de fiets. Het is maar tien minuten fietsen, maar voor mij een wereldreis, helemáál in deze toestand. Maar ik doe het. Bij de bouwmarkt vraag ik advies, koop ik schroefjes en plugjes, en ik fiets weer terug.
Als ik terugkom, begint de man wéér over een ophangsysteem dat ik véél beter kan aanschaffen, want het is zonde van alle gaten in de muur als hij voor al die fotolijstjes gaatjes moet boren. Ja dat is ook wel zo, maar ik wil ze na fucking bijna twee jaar eindelijk wel eens opgehangen hebben! Pff…. Maargoed, hij zegt het railsysteem wel voor me uit te gaan zoeken en me dan te mailen, en keert dus verder onverrichterzake weer naar huis. En ik kan mijn fotolijstjes allemaal weer gaan opruimen.

Mijn vaagheid is er nog steeds. We gaan maar weer naar buiten, en liever niet in mijn eentje. Begin van de middag ga ik daarom even wat boodschappen doen met mijn moeder in het winkelcentrum. Als zij onderweg opgehouden wordt door iemand die ze kent en dat wel érg lang duurt, fiets ik bijna het hele stuk alleen naar huis. Way to go. Thuis neem ik geen rust. Ik wil het opruimen van mijn huis afmaken, en ik moet toch ook een was draaien enzo. Ik heb de hele week bijna niks gedaan tenslotte. Het opruimen is lekker, maar kost me veel energie. Eind van de middag word ik dan ook weer vager en vermoeid. M’n mams neemt me nog even een klein rondje mee naar buiten. Daarna kom ik boven, vaagheid alom, en ik ben het ZO ZAT!! Wéer helemaal niet goed zijn! Wanneer houdt het eens op?! Oké, rustig koken, eten, deze blog typen. Alles gewoon rustig doen.
Ik wist gisteravond ook wel al dat het uiteten niet heel slim zou zijn. Het zou me veel energie kosten, ook al leek het op het moment zelf niet zo. Maar dat het ook ervoor zou zorgen dat de vaagheid weer best heftig terugkwam vandaag had ik niet echt verwacht. Een beetje eigen schuld dikke bult, maar ik heb het er wel voor over gehad, want het wokken was dus een heel fijne avond.
Naar mate de avond vorderde, voelde ik me wat minder vaag. Ik weet dat ik nu ook weer te laat naar bed ga, terwijl ik dat niet van plan was. Maar ik wilde deze blog afschrijven, en die werd nogal lang uiteindelijk. Morgen hoop ik ‘gewoon’ naar Ajax te kunnen. Ik hoop het echtechtecht.