De eerste jaren van mijn psychische problemen deelde ik het alleen met familie en een paar goede vrienden. Bang om raar aangekeken te worden. Bang dat mensen achter mijn rug het over me zouden hebben en me uit zouden lachen. Angstig dat mensen me anders zouden gaan behandelen. Ook bang dat ik dan helemáál nooit ergens bij zou gaan horen, en dat wilde ik juist zo graag.
Maar in drie jaar tijd groeide ik steeds meer naar openheid toe. Ik werd zelfverzekerder; trok me minder aan van wat mensen van me denken. Op een gegeven moment, begin 2011, was ik klaar om mijn issues de wereld in te gooien. Ik publiceerde een bericht op mijn blog, postte het op Facebook en vanaf dat moment was het out in the open. En daar heb ik nooit spijt van gehad.
Ik had veel meer redenen om het wél openbaar te maken dan redenen om dat niet te doen. Want waarom zou je het níet vertellen?
Hier dan ook voor jou 8 redenen om open te zijn over je (psychische) problemen.
1. Je hebt hier zelf niet om gevraagd (dan zou je wél gek zijn trouwens). Je kunt er niets aan doen, helaas. Je zou het de mensen ook liever niét hoeven te vertellen, want dat zou betekenen dat dit allemaal niet aan de hand zou zijn. Maar het is nu eenmaal zo en het is geen schreeuw om negatieve aandacht die op niets gebaseerd is.
2. Er verandert niets. Je bent niet gek. Het is niet zo dat als jij een vriend vertelt over je geestelijke problemen, dat je daarna verandert in een maniak die een mes pakt en hem vermoord. Ofzo. Er verandert op zich niets voor diegene: jij had de afgelopen tijd de issues ook al, toen hij het nog niet wist, en je zult je dus hetzelfde gedragen als de dagen hiervoor. Hooguit zullen er voor je vrienden wat puzzelstukjes op hun plek vallen.
3. Na het openbaar maken heb je zeer waarschijnlijk minder stress. Stress dat ‘je geheim’ uitkomt, stress wat je nú weer als reden moet opgeven voor het afzeggen van een geplande afspraak etc. Minder stress kan leiden tot minder psychische klachten.
4. Echte vrienden maakt het niks uit en de meningen van anderen boeien niet. Bovenstaande spreuk is ontzettend waar; iets dat ik in de loop der jaren echt geleerd en omarmd heb. ‘Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind’. Wíl jij mensen in je naaste omgeving hebben die je niet accepteren zoals je bent? Die je niet steunen of proberen te begrijpen? Het antwoord daarop zal en moet ‘nee’ zijn. Je leert na het vertellen van je verhaal je echte vrienden kennen, wat alleen maar heel fijn is. En wie stomme opmerkingen maakt of je voortaan negeert: dat soort mensen heb jij echt niet nodig in je leven.
5. Je zult zien dat meer mensen open naar je durven te zijn, dat zij hierna ook sneller hun verhaal met je delen. Het verbetert en verdiept de relaties met sommige mensen om je heen. En je zult zien dat veel mensen, waar je het niet van verwacht, óók ‘iets’ hebben of met zich meedragen.
6. Het helpt je je ziekte meer te accepteren, er meer oké mee te zijn. Het is deel van het acceptatieproces om je er niet (meer) voor te schamen. Het meer loslaten in plaats van opkroppen zal je daarnaast lichter maken.
7. Open zijn biedt ook kansen: misschien krijg je, net als ik, waardevolle tips of hulp van mensen. Een gemailde tip van een lotgenoot of concrete hulp van iemand in je omgeving.
8. Last, but definitely not least: Jezelf zijn is altijd het fijnste!
Ben jij open tegen de buitenwereld of heb je daar moeite mee?
Volg je me al op Facebook en/of Bloglovin’? Zou ik leuk vinden!
Mooi beschreven het is beter om jezelf te zijn dan je anders voor te doen om de buitenwereld te plezieren. Dat kost pas energie. Juist door deze kracht die jij hebt zien we wat een mooi mens jij bent. Ik hou van je. Dikke kus