Ik las gisteren deze mooie blog. Het is natuurlijk al heel vaak opgeschreven en uitgesproken: ‘pluk de dag’, ‘leef alsof vandaag je laatste dag is’. Maar in deze blog vond ik het echt mooi beschreven en het drukte me weer even met m’n neus op de feiten.
Ik doe tegenwoordig wel veel vaker dingen als ik ze wil doen, en trek me minder aan van wat mensen daar dan van vinden. Maar ik doe niet alles wat ik zou willen. Ik denk wel steeds vaker ‘over 20 jaar heb je meer spijt van de dingen die je niet gedaan hebt dan van de dingen die je wel hebt gedaan’ en ‘als het verkeerd uitpakt, hoe groot is de kans dan dat over een jaar iémand dit zich nog herinnert?’ In sommige dingen blijf ik echter onzeker. “Ja, maar wat moet een jongen nou met iemand met een psychische ziekte? Hij kan geeneens met me op vakantie.” “Voor mij honderd leuke meisjes die niét zoveel bagage hebben en problemen opleveren.” Ik denk soms dat ik de lat ook lager moet leggen, maar ja, wie heb je daarmee? En het lukt ook gewoon niet haha. Buiten mijn psychische shit vind ik mezelf ook gewoon een leuk iemand, die ook een leuk iemand verdient. Dus ja. Maar ik ben wel bang uiteindelijk dan dus alleen te eindigen. Maar er kunnen pas dingen gebeuren, in welke zin dan ook, als je niet afwacht, maar zelf eropuit trekt, en situaties aangaat.
Wat als, als op is? Wat dan?
Wat doe je dan vandaag met je tijd, liefde, kleur en pracht?
Durf jij het? Ik daag je vandaag uit al je kleuren te bekennen
Heb jij het lef?
Dus vanaf vandaag beken ik al mijn kleuren en ga ik met nog meer lef de wereld tegemoet. Ik weet al één enge moedige vraag die ik vandaag wil stellen aan iemand, en verder kijk ik wat op mijn pad komt.
Wie doet met me mee?